Μέσα από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες, από ραδιόφωνα και ιστοσελίδες βομβαρδιζόμαστε από αποκαλύψεις σχετικά με βία σεξουαλική ή μη κατά γυναικών . Την αρχή την έκανε η Σοφία Μπεκατώρου και αυτό που ακολούθησε πολλοί δεν το περίμεναν αλλά ήταν φυσικό επακόλουθο καθώς τόσοι και τόσοι άνθρωποι κράτησαν το στόμα τους κλειστό επί χρόνια και τώρα ο ένας δίνει δύναμη στον άλλο για να ξεσκεπαστούν όλα. Ακούσαμε για το θέατρο, την τηλεόραση , τον αθλητισμό αλλά μη γελιέστε. Παρόμοια περιστατικά συμβαίνουν καθημερινά σε κάθε γραφείο , σε κάθε δουλειά , στον δρόμο παντού γύρω μας.
Ο μέσος Έλληνας συνήθισε και μεγάλωσε μέσα σε αυτή την τοξικότητα. Το αγόρι μπορούσε να κυκλοφορεί περισσότερο και να είναι λίγο πιο άτακτο, είχε δικαίωμα να έχει τις περιπετειούλες του ενώ ένα κορίτσι διακοσμούνταν με επίθετα αν έκανε ακριβώς το ίδιο . Η πατριαρχία και ο σεξισμός δεν έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τη βία και τη σεξουαλική παρενόχληση αλλά τα συναντάμε καθημερινά και σε απόψεις που θέλουν τη γυναίκα στην κουζίνα, στην ανατροφή των παιδιών, στον χλευασμό ότι υπέκειψε σε σεξουαλικές πράξεις για να κερδίσει μια καλή δουλειά. Το 2021 οι διακρίσεις συνεχίζονται, οι γυναίκες συνεχίζουν να πληρώνονται λιγότερο για ίδιες δουλειές με τον άντρα.
Την ώρα που τρέχουν μπροστά στα μάτια μας όλες αυτές οι ειδήσεις, έστω μόνο για διασήμους, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που θα πουν ένα μεγάλο αλλά.
Θα ρωτήσουν τι φόραγε , θα αναρωτηθούν τι έκανε και το προκάλεσε ή θα ρωτήσουν γιατί μίλησε τώρα μετά από τόσα χρόνια. Δε γνωρίζω πόσα χρόνια εξέλιξης είναι αρκετά για να σταματήσουμε να δικαιολογούμε το θύτη, να βρίσκουμε προφάσεις για να καλύψουμε τις αδυναμίες και τις αξίες που δε καταφέραμε να ενστερνιστούμε σαν κοινωνία. Ξέρω όμως ότι κανείς άντρας δε μπορεί να καταλάβει πως είναι να φοβάσαι να περπατήσεις μόνος σου το βράδυ, πως είναι να φοβάσαι να πας σε μια συνέντευξη για δουλειά, πως είναι να μη γίνεται να περπατήσεις χωρίς να ακούσεις κάποια σχόλια που ξεχειλίζουν ευγένεια. Τα θύματα δεν είναι μόνο στην τηλεόραση, τα ίδια συμβαίνουν σε πολλά κορίτσια καθημερινά και φτάσαμε να θεωρούμε τη διάκριση ως κάτι φυσιολογικό.
Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ
Το χρέος που έχουμε απέναντι στις γυναίκες της κοινωνίας μας είναι να γαλουχήσουμε τα παιδιά μας με τέτοιον τρόπο που να καταλαβαίνουν τι σημαίνει όχι, να ξέρουν ότι η βία θα έχει συνέπειες και το βασικότερο όλων να μάθουμε να μιλάμε. Να μιλάμε δυνατά για ότι βλέπουμε να συμβαίνει γύρω μας , στη διπλανή πόρτα, να μιλάμε για να ακουστούμε και για να ενωθούμε με όσους έχουν πάρρόμοιες εμπειρίες. Το σύνολο είναι πάντοτε δυνατότερο.