Σαν βγεις στον πηγαιμό για το Αιγαίο κάνε το σταυρό σου, τάξε κερί στην Παναγιά που γιορτάζει την άλλη εβδομάδα και μπες στο καράβι κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει…
Οκορονοϊός, αποδείχτηκε από τα νέα κρούσματα που καταγράφονται καθημερινά πως, είναι παρών και τις μέρες που ‘ρχονται ο Θεός να φυλάει μην κι αποφασίσει να «επισκεφτεί» ένα από τα νησιά μας. Ταξιδέψαμε στην Κάλυμνο. Σχεδόν δέκα ώρες στη θάλασσα με το πλοίο όχι ασφυκτικά, αλλά γεμάτο: εκδρομείς νεαρής ηλικίας – κυρίως φοιτητές- ντόπιους που επέστρεφαν στους τόπους τους, πρόσφυγες, επαγγελματίες και φυσικά μέλη του πληρώματος. Αυτοί οι τελευταίοι τηρούσαν ευλαβικά τα μέτρα κατά του κορονοϊού: φορούσαν μάσκες σε όλους τους χώρους του πλοίου, γάντια και κρατούσαν τις επιβαλλόμενες αποστάσεις (όσο αυτό ήταν δυνατό) από τους επιβάτες. Οι επιβάτες όμως… Οι περισσότεροι των επιβατών, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, είχαν αφήσει ένα lockdown πίσω στα βαθιά συρτάρια του μυαλού τους και ταξίδευαν ανέμελοι κι αδιάφοροι.
Στους ανοιχτούς χώρους του πλοίου ουδείς φορούσε μάσκα. Το ίδιο συνέβαινε και στους χώρους όπου υπήρχε μόνο μια πλευρά ανοιχτή. Στους κλειστούς χώρους τώρα, δηλαδή σε σαλόνια διαδρόμους και στα καταστήματα του καραβιού μόνο το 30% τηρούσε σχολαστικά το μέτρο της μάσκας. Οι υπόλοιποι ή θα είχαν την προστατευτική «πάνινη ασπίδα» κρεμασμένη στο αφτί ή το μπράτσο ή θα την είχαν ξεχασμένη σε κάποια τσέπη τους. Ουδείς έκανε παρατήρηση ούτε στο «πήγαινε» ούτε στο «γύρνα» στους αδιάφορους ταξιδιώτες. Αντίθετα πολλοί που έμπαιναν με μάσκα στους κλειστούς χώρους και έβλεπαν έστω δύο χωρίς, έβγαζαν και την δική τους.
Οι αποστάσεις ανάμεσα στους ταξιδιώτες δεν τηρούνταν! Πολλοί ήταν εκείνοι που είχαν «χυθεί» στους καναπέδες πλαί πλάι απολαμβάνοντας ύπνο βαθύ, ακουμπώντας τους διπλανούς τους με τους οποίους πρώτη φορά αντάμωναν. Οι εναγκαλισμοί και οι ασπασμοί, ανάμεσα σε ντόπιους και μετανάστες που επέστρεφαν στη γενέθλια γη, έδιναν κι έπαιρναν. Κι όλα αυτά στους κλειστούς χώρους του πλοίου. Στους ανοιχτούς; Ο ένα πάνω στον άλλον! Οι πλαστικές καρέκλες κούμπωναν η μια δίπλα στην άλλη και οι επιβάτες – οι φοιτητές κυρίως - σχεδόν είχαν γίνει «ένα». Κι όταν ήρθε η ώρα του ηλιοβασιλέματος; Νέοι γέροι και παιδιά, συνωστισμένοι, παρακολουθούσαν από την πρύμνη τον ήλιο να χάνεται στη θάλασσα, με τέτοια συγκίνηση λες και δεν θα τον ξανάβλεπαν ποτέ!
Ολοι, μα όλοι, δεν δίστασαν να αγγίξουν τα πάντα δίχως προστατευτικά γάντια. Πλαστικές καρέκλες μεταφέρονταν από τη μια στην άλλη κι από τον έναν στον άλλον. Στα μπαρ με τα δυο μπράτσα ακουμπισμένα στη μπάρα προκειμένου να δώσουν την παραγγελία τους. Στους καναπέδες ίδια εικόνα. Κι άντε και είχε γίνει απολύμανση του πλοίου (που σίγουρα θα είχε γίνει), ο τυχόν προσβεβλημένος από κορονοϊό – ασυμπτωματικός, θα διέσπειρε τον ιό παντού με ένα του άγγιγμα. Ουδείς θορυβήθηκε!
Συνωστισμός κατά την αποβίβαση σε βαθμό ουράς στο ΙΚΑ… Στις σκάλες και στους διαδρόμους από την Ψυττάλεια και μετά (στο «γύρνα» γιατί στο «πήγαινε» οι επιβάτες κατέβηκαν βαθμηδόν σε κάθε προορισμό) ο ένας ήρθε αφόρητα κοντά στον άλλον θέλοντας και μη. Μάταια οι άνθρωποι του πληρώματος προσπαθούσαν να αποτρέψουν τους… εναγκαλισμούς. «Όλοι» ξεχύθηκαν προς τις εξόδους με το που αντίκρισαν το λιμάνι του Πειραιά!
Δείτε την συνέχεια εδώ