Ο χρόνος τρέχει. Οι εποχές αλλάζουν, μαζί και οι άνθρωποι. Οι γενιές διαδέχονται η μία την άλλη και οι θύμισες, πολλές φορές, σκεπάζονται από την αχλή της λησμονιάς, ξεμένουν στις αποβάθρες της ιστορίας. Έτσι, μια εμβληματική φυσιογνωμία του νησιού, ένας άνθρωπος που υπηρέτησε την Κάλυμνο, ως Γενικός Ιατρός και ως Παιδίατρος σχεδόν επί μισό αιώνα, στα πρώτα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια, ο Γιάννης Εμμ. Κουτούζης, μας αποχαιρέτησε για το αιώνιο ταξίδι αθόρυβα, ευγενικά, όπως τον γνωρίσαμε ως ιατρό και ως φίλο.
Ο Γιάννης σπούδασε την ιατρική συνεχίζοντας μια οικογενειακή παράδοση, όπως συνηθίζεται πολλές φορές στην Κάλυμνο. Ο πατέρας του, ο ιατρός Εμμανουήλ Κουτούζης, ανήκε στη μεγάλη γενιά των Καλυμνίων ιατρών που υπηρέτησαν την Κάλυμνο επί μεγάλη σειρά ετών, από την εποχή της Ιταλοκρατίας μέχρι τα πρώτα χρόνια της απελευθέρωσης.
Μετά τις σπουδές του, ο Γιάννης, γύρισε στο νησί του και άρχισε να εργάζεται ως Γενικός Ιατρός, ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα του και όλων σχεδόν των Καλυμνίων ιατρών της προπολεμικής περιόδου, αφού οι ειδικότητες τότε ήταν ελάχιστες και περιορισμένες. Ενημερωμένος και πάντα κοντά στην επιστήμη του, ακούραστος, εύστοχος στις διαγνώσεις του, παρά τα ελάχιστα διαγνωστικά βοηθήματα τότε, έτρεχε μέρα και νύχτα στην πόλη και τα Μαράσια, με την περίφημη κόκκινη Φλορέτα και την ιατρική τσάντα στη σχάρα, θεραπεύοντας αλλά και συμμετέχοντας στην δικαιολογημένη αγωνία των συγγενών των ασθενών, μπροστά στον κίνδυνο της αρρώστιας. Θα μου μείνει αξέχαστο το ακόλουθο γεγονός: Όταν το τηλεφωνικό κέντρο του νησιού ήταν ακόμα χειροκίνητο, τη 10ετία του ΄60, και τα τηλέφωνα συνδέονταν μέσω τηλεφωνήτριας, κλείναμε το γραφείο του ΟΤΕ στις 24.οο και το νησί έμενε χωρίς επικοινωνία μέχρι το πρωί. Λίγο πριν κλείσουμε έβγαινε στον τηλεφωνικό πίνακα ένας καρδιοπαθής συνδρομητής και παρακαλούσε να τον αφήσουμε μόνιμα συνδεδεμένο τη νύχτα με το τηλέφωνο του γιατρού Κουτούζη! Ο γιατρός Γιάννης Κουτούζης δεν είχε προσωπική ζωή, παρέμενε στην υπηρεσία των ασθενών, μέρα και νύχτα, όλο το 24ωρο!
Τα χρόνια πέρασαν και κάπου το 1975, ο Γιάννης αποφάσισε να πάρει την ειδικότητα του παιδιάτρου. Ανέβηκε στην Αθήνα για μια 5ετία περίπου, τελείωσε με διακρίσεις, και επέστρεψε στο νησί του αλλάζοντας πλέον πεδίο εξάσκησης της ιατρικής επιστήμης. Τώρα θεράπευε τα παιδιά και τα εγγόνια δύο γενεών συμπατριωτών του, όταν πριν λίγα χρόνια γιάτρευε τους ίδιους.
Με όλο τον τεράστιο φόρτο της επιστήμης του Ιπποκράτη που υπηρετούσε, έβρισκε λίγο χρόνο και για πνευματικές και καλλιτεχνικές ενασχολήσεις. Υπηρέτησε και ως σύμβουλος στο Αναγνωστήριο, για δύο θητείες, δείχνοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα μνημεία της Καλύμνου, όπως την αξιοποίηση του «Κάστρου της Χυσοχεριάς».
Μετά τη συνταξιοδότησή του, σε προχωρημένη πλέον ηλικία, έφυγε για την Αθήνα για να υποστηρίξει και τις σπουδές των παιδιών του, δύο από τα οποία, ο ένας γιος και η κόρη του, ακολουθώντας το δρόμο που χάραξε ο ίδιος αλλά και η ιατρός γυναίκα του, είναι ιατροί μικροβιολόγοι εγκατεστημένοι στην Κάλυμνο. Ξαναγύρισε στο νησί πριν λίγο καιρό αλλά με βεβαρημένη, πλέον, από τα χρόνια υγεία. Ως άνθρωπος ο Γιάννης ήταν ακούραστος, προσηνής, φιλικός, απλός, πάντα χαμογελαστός και ιδιαίτερα αγαπητός στην τοπική κοινωνία.
Αργά αλλά σταθερά η παλιά Κάλυμνος, αυτή που έζησαν οι γενιές οι δικές μας, φεύγει από το προσκήνιο. Παίρνει πλέον τη θέση της στην ιστορία. Μένει όμως ζωντανό, χαραγμένο με ανεξίτηλο μελάνι, το δείγμα γραφής ορισμένων ανθρώπων της. Και ο γιατρός Ιωάννης Εμμ. Κουτούζης ήταν ένας από αυτούς.
Κάλυμνος, 11-10-2021.