Είναι γεγονός ότι το παρατεταμένο lock-down, o εγκλεισμός, η αναδουλειά, και οι πάσης φύσεως περιορισμοί, έχουν φέρει νευρικότητα, δυσθυμία και, πολλές φορές, εκρηκτικότητα. Στο νησί μας, αυτή η πρωτόγνωρη δοκιμασία γέννησε  και ατομικές συμπεριφορές που έχουν κάποιο αντίκτυπο και λαμβάνουν, ως εκ τούτου, κοινωνικές διαστάσεις. Αποτέλεσμα αυτών είναι ότι εν ριπή οφθαλμού  και με μεγάλη ευκολία  διαμορφώνονται   δίπολα που κηρύσσουν αστραπιαία ανηλεείς  διαδικτυακούς φραστικούς πολέμους μέχρι τελικής πτώσεως, αγαπημένο, άλλωστε, διαχρονικά τοπικό σπορ.  Το θέμα είναι ότι   δεν το αντέχει και αυτό σήμερα  η Κάλυμνος. Αλλοίμονο, αν σ΄αυτό το ζοφερό τοπικό περιβάλλον εμφιλοχωρούν διχασμοί,  κοινωνικά ρήγματα, αλληλοκατηγορίες, διαρκή πολεμικά μέτωπα. Είναι η ώρα που πρέπει να μπουν τα ξίφη στα θηκάρια τους.

Ο τόπος έχει ανάγκη από καταλαγή, καθαρό μυαλό, υπευθυνότητα, υπομονή και λογική!

Στην έξαρση αυτών των πολεμικών συγκρούσεων καθοριστικό ρόλο παίζουν στις μέρες μας οι νέοι τρόποι άμεσης και μαζικής επικοινωνίας. Γιατί είναι γεγονός ότι μάς έχουν κατακλύσει τα περιώνυμα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: face book, twitter, instagram κλπ. Ιδίως στο face book γίνεται μια ασύλληπτων διαστάσεων χρήση, έως κατάχρηση, αφού δημοσιοποιούνται ακόμη και προσωπικές στιγμές, που προφανώς δεν ενδιαφέρουν κανέναν ή, εν πάση περιπτώσει, ενδιαφέρουν ελάχιστους.

            Το χειρότερο είναι ότι μ΄αυτόν τον τρόπο γίνεται ο καθένας συνομιλητής ανθρώπων που δε γνωρίζει. Οι θέσεις, οι απόψεις του ενός μπορεί να μη βρίσκουν σύμφωνους κάποιους άλλους και, αμέσως, αρχίζει ένας διαδικτυακός  πόλεμος άνευ προηγουμένου. Αυθωρεί και παραχρήμα παίρνουν φωτιά τα πληκτρολόγια, χάνεται το μέτρο, ηγεμονεύει ο παρορμητισμός κι υψώνεται μια νέα Βαβέλ. Ένα «ξεκατίνιασμα» παραληρηματικό, το οποίο δε χαλιναγωγείται, δε μαζεύεται και  οπωσδήποτε αφήνει πίσω του πληγές.

            Μέσα, όμως, σ΄αυτή την πρωτόγνωρη σημερινή τύρβη υπάρχουν, αγαπητοί συμπατριώτες, κάποιες βασικές σταθερές, τις οποίες δεν πρέπει να αγνοούμε. Ας εστιάσουμε, λοιπόν, σ΄αυτές:

            Ο κορωνοϊός είναι παρών!!! Είναι ένας ιός ύπουλος και  θανατηφόρος! …Θερίζει κόσμο σ΄όλη την υφήλιο. Δεν κάνει εξαιρέσεις! Κατά συνέπεια δεν  πρέπει να το ξεχνάμε, να λειτουργούμε επιπόλαια και να θέτουμε σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία. ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει το δικαίωμα να διακηρύσσει δημόσια ότι ο ιός δεν υπάρχει. Πολύ περισσότερο όταν είναι ιερωμένος, που, εκ των πραγμάτων, διαπαιδαγωγεί και κατευθύνει κόσμο. Κι όταν επιδεικτικά, δίκην θρησκευτικού επαναστάτη, δεν υπακούει, δεν πειθαρχεί στις οδηγίες της Πολιτείας, σ΄αυτές της κορυφής της εκκλησίας, του Οικουμενικού Πατριάρχη, και, ασφαλώς, στις κρυστάλλινες κατευθυντήριες γραμμές του τοπικού Επισκόπου, τότε συνειδητά ενεργεί με ασέβεια, παραφέρεται και εν κατακλείδι παρανομεί. Η ευθύνη του είναι τεράστια.

Οι θεωρίες ότι ο ιός δεν προσβάλλει τους πιστούς μέσα στις εκκλησίες είναι επιεικώς ανόητες, επιστημονικά αστήρικτες και θεολογικά πολύ ρηχές. Άλλο ΠΙΣΤΗ κι άλλο ΝΟΣΟΣ του ανθρώπινου σώματος. Η πρώτη είναι βαθιά, προσωπική εσωτερική, πνευματική κατάσταση και η δεύτερη είναι αντικείμενο που αφορά την επιστήμη, την ιατρική. Ας μην ξεχνάμε και τα λόγια του Οικουμενικού μας Πατριάρχη: «Δεν κινδυνεύει (από τον ιό) η πίστη. Κινδυνεύει η ζωή!» Εξάλλου, από τον κορωνοϊό έφυγαν από τη ζωή ένας πατριάρχης, τρεις επίσκοποι, αλλά και δύο αρχιεπίσκοποι (Αθηνών και πάσης Ελλάδος και Τυράννων) βρέθηκαν στην εντατική. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν πιστοί; δεν ήταν μέσα στην εκκλησία; Πόσο πιο βαθιά θα μπορούσαν να είναι; Γιατί μολύνθηκαν; Γιατί τους πήρε ο Θεός; Μπορούν να απαντήσουν οι νεοπαγείς ζηλωτές, για να πείσουν και τους υπόλοιπους;

Όταν παθαίνουμε εγκεφαλικό, μας πάνε στην ενορία μας ή στον γιατρό-επιστήμονα; Ο καρκινοπαθής απευθύνεται στον εφημέριό του ή τρέχει στο νοσοκομείο για τις χημειοθεραπείες του; Είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσουμε αυτή  τη διαφορά;

Ασφαλώς και όσοι νοσούν, καθώς και οι συγγενείς τους, μέσω της πίστης και της προσευχής τους ικετεύουν τον Ιησού, την Παναγία και τους Αγίους για  μια καλύτερη έκβαση της πορείας της υγείας τους. Εξάλλου, κι η Εκκλησία μας παραδέχεται την ύπαρξη των ασθενειών και εύχεται καθημερινά και υπέρ των νοσούντων.

Ας  μη μας διαφεύγει, ακόμη,  ότι τέτοιες πρακτικές άρνησης της  αλήθειας, που έχουν αφετηρία και βατήρα  το συναίσθημα και το θυμικό, παρασύρουν καλοπροαίρετους ανθρώπους, μετατρέποντάς τους σε αρνητές της πραγματικότητας κι εμποτισμένους στην πλάνη.

Έτσι καλλιεργείται ο φανατισμός, ο ιερός πόλεμος, που είναι πολλές φορές …τυφλός και κατά συνέπεια επικίνδυνος. Η εκκλησία, όμως, πρέπει να είναι πνευματική τροφός. Κιβωτός του φωτός κι όχι του σκότους. Δια των λειτουργών της,  δε, πρέπει να δίνει το καλό παράδειγμα. Μέσα σε πνεύμα κατανόησης, αλληλεγγύης, αποδοχής, ειρήνης, καρτερικότητας, ανθρωπιάς  και, προπάντων, ΑΓΑΠΗΣ.

Ο Επίσκοπός μας είναι παρών. Απουσίασε την εορτή των Θεοφανείων για πρώτη φορά κατά την δεκαεξάχρονη Αρχιερατεία του, γιατί βρισκόμασταν ως νησί  στο κόκκινο και δε θα είχε κάτι να προσθέσει η παρουσία του σε μια τελετή κεκλεισμένων των θυρών. Βρισκόταν εκείνες τις ημέρες στη Λέρο. Στη συνέχεια μετέβη στην Κωνσταντινούπολη ως Συνοδικός, για να μετάσχει στις περιοδικές εργασίες της Ιεράς Συνόδου.  Έχει πάρει πολλάκις δημόσια σαφή θέση επ΄αυτού του θέματος που ταλανίζει τους τελευταίους δέκα μήνες τον τόπο και μέσα στα πλαίσια, πάντα, των εντολών της επίσημης πολιτείας.

 Επισκοπεί κανονικότατα και είναι πολύ κοντά στο ποίμνιό του. Επιτελεί θεάρεστο έργο, βοηθώντας ενδεείς και στηρίζοντας υποδειγματικά δομές που απαλύνουν τον ανθρώπινο πόνο, αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Είναι ένας γλυκός, συγκαταβατικός και χαμηλών τόνων άνθρωπος. Είναι ακούραστος, φιλακόλουθος όσο κανείς άλλος. Παρών τις Κυριακές, στις εορτές Αγίων, σε καθημερινές λειτουργίες, σε εσπερινούς, μνημόσυνα, προηγιασμένες, αγρυπνίες κλπ. Δικαίως έχει  κερδίσει το σεβασμό, την εκτίμηση και την αγάπη του χριστεπώνυμου λαού. Δεν είναι σωστό και πρέπον να δέχεται επιθέσεις και να εισπράττει αντί του μάννα χολή και αντί του ύδατος όξος… και μάλιστα από τα δικά του πνευματικά παιδιά.  

Είμαστε τυχεροί που έχουμε έναν ποιμενάρχη με τις αρετές και τα προτερήματα του μητροπολίτη μας, του κ. Παϊσίου.

Ας κατεβάσουμε, λοιπόν,  τους τόνους, ας λειτουργήσουμε όλοι με συγκατάβαση, συνετά και υπεύθυνα,  κι ας προχωρήσουμε, αφήνοντας πίσω μας όλα αυτά ως μια κακή ανάμνηση. Οι προκλήσεις είναι μπροστά μας, όχι πίσω μας!